Onko hiljaisia tarinoita mahdollista jo / enää avata?

(In English below)

Näyttely Katoamispiste raottaa vaiettua muistia, joka on kulkenut ylisukupolvisesti mielikuvina ja mykkinä tunnelmina. Näyttely koostuu valokuvista sekä videoteoksista, sirpaleproosasta ja runoista. 

Onko hiljaisia tarinoita mahdollista jo / enää avata? 

Vastauksia löytääksemme teimme kolme tutkimusmatkaa rajantakaiseen Karjalaan. Paikkaan, joka omassa kokemuksessamme oli kadonnut abstraktio. Tutkimme kehollisesti paikkojen pysyvyyttä ja katoavuutta, tarinoiden muuntautuvuutta sekä paikan merkitystä identiteetille. Konkreettinen paikan tuntu sekä kohtaamiset herättivät mielikuvat ja tunnelmat eloon. Sanaton muisti sai todelta tuntuvia sisältöjä. Näyttely on dokumenttia siitä, mitä löysimme ja mitä hiljaisuudesta ymmärsimme.

Kuvat Anne Kalliola, teksti Päivi Röppänen

—-
Проект «Точка исчезновения» изучает межпоколенческую память, связанную с эвакуацией, неизбежный массообмен между корнями, значимыми местами и людьми. То, что происходит сейчас в мире, глобальная вынужденная миграция беженцев делает тему как никогда актуальной.

Мы анализируем происходящее через призму нашей семейной памяти – переселения карелов. О подробностях молчали, но память возвращалась к нам фотографическими вспышками, застывшими ощущениями – в жестах, взглядах, изгибе плеч, дыхании. В делах, которые существуют, даже если слов нет.

Возможно ли уже/еще раскрыть эти тихие истории?

Точка исчезновения приоткрывает завесу умолкшей памяти, которая в виде образов и немых ощущений прошла через поколения. Память, сотканная из фотографий, фрагментов прозы и стихов.

Нам было важно физически почувствовать место, в котором все замолчало. Мы отправились в чужую для нас и потому так странно знакомую точку отсчета.

Возможно ли уже/еще раскрыть замолчавшие истории?

Чтобы найти ответ, мы трижды ездили в Карелию, на ту сторону границы. Ездили в место, которое мы лично ощутили как исчезающую абстракцию. Мы телесно исследовали способность разных мест сохраняться прежними или исчезать, гибкую природу историй и роль, которую играет конкретное место в идентичности человека.

Ощущение конкретного места, личные встречи разбудили наше воображение и чувства.

Реальность наполнила память, не имевшую слов, ощутимым содержанием. Выставка — это документальная фиксация того, что мы нашли и вынесли из тишины. Когда мы проходим по местам памяти, в нас что-то высвобождается. Место само проходит сквозь нас, застывшая картинка оживает.

Анне Каллиола, Пяйви Рёппянен (Фотографии и текст 2017-2022гг).

—

The exhibition Katoamispiste (Point of Disappearance) peaks into silent memories that have traveled over generations as mental images and voiceless feelings.The exhibit consists of photographs, videos, fractions of prose and poems.

Is it possible to explore these silent stories already/anymore?

To find answers, we made three research trips to the Karelia behind our border. To a place, that was a faded abstraction to us. Through our bodies, we studied the staying and disappearing of places, the ever changing nature of stories and the meaning of a place for identity building.  The feeling of a concrete place and the encounters we experienced, awakened mental images and atmospheres. Silent memories acquired real, tangible content. The exhibit is a documentation of what we found and what we understood about silence. Anne Kalliola, Päivi Röppänen

Photos Anne Kalliola, texts Päivi Röppänen

—
Utställningen Katoamispiste (~Flyktpunkt) är en inblick i förtegna minnen, som gått från generation till generation som minnesbilder och stumma känslor. Utställningen består av fotografier samt filmverk, fragmentprosa och dikter.

Är det redan / ännu möjligt att öppna tysta berättelser?

För att få svar gjorde vi tre expeditioner till ryska karelen. Till ställen, som enligt våra erfarenheter är en försvunnen abstraktion. Vi undersökte kroppsligt platsernas oföränderlighet och förgänglighet, berättelsernas föränderlighet samt platsernas betydelse för identiteten.

Den konkreta känslan av platsen och mötena väckte minnesbilderna och känslorna till liv. De stumma minnena fick betydande meningar. Utställningen är dokumentation av vad vi hittade och vad vi förstod i tystnaden.

—-

Kadumispunkt käsitleb evakuatsiooniga seotud põlvkondadevahelist mälu, juurte ja oluliste paikade paratamatut rändamist koos inimestega.

Praegune olukord maailmas ja globaalsete põgenike arvu suurenemine on muutnud teema taas aktuaalseks. Vaatleme teemat läbi oma perede koloniseeritud karjala kultuuri kaudu. Taustadest on vaikitud, kuid mälestus on rännanud fotosähvatustena või paigale tardunult, veidrate meeleoludena - žestides, pilkudes, õlakaares, hingamises. Asjades, mis on tõesed, kui sõnu pole.

Kas vaikivaid lugusid oleks võimalik veel / enam avada?”
Leidmaks vastuseid tegime kolm ekspeditsiooni piiritagusesse Karjalasse. Kohta, mis meie enda kogemuse järgi oli kadunud abstraktsioon. Uurisime füüsiliselt paikade püsivust ja kaduvust, lugude ümberkujundatavust ning koha tähtsust identiteedile.

Konkreetne kohatunnetus ja kohtamised äratasid kujutlused ja tunded ellu. Sõnatu mälu sai tõena tunduva sisu. Näitus on dokument sellest, mida me leidsime ja mida mõistsime vaikusest.

Kui me rändame mälus läbi selle paiga, siis miski vabaneb. Koht kulgeb meist läbi, tardunud pilt elab edasi.